നന്മകള്‍ മരിക്കാതിരിക്കട്ടെ!

തൊന്നൂറുകളുടെ ആദ്യത്തില്‍ നടന്ന ഒരു ചെറിയ സംഭവമാണ്‌ .

എയര്‍ ഫോഴ്‌സ്‌ സ്റ്റേഷന്‍ താംബരത്ത്‌ നിന്ന് എനിക്ക്‌ പെട്ടെന്ന്‌ ഒരു ദിവസം എയര്‍ ഫോഴ്‌സ്‌ അക്കാദമിയിലേക്കു പൊകേണ്ടി വന്നു.
ആന്ധ്ര പ്രദേശിലെ ഇരട്ട നഗരങ്ങള്‍ ആയ ഹൈദ്രാബാദിന്റേയും സെക്കന്ദ്രാ ബാദിന്റെയും അടുത്താണ്‌ എയര്‍ ഫോര്‍സ്‌ പൈലറ്റ്‌മാരുടെ കളരിയായ അക്കാദമി നില കൊള്ളുന്നത്‌.സൈന്യം എന്ന സിനിമയുടെ ചിത്രീകരണം പിന്നീടു നടന്നതു ഇവിടെ ആയിരുന്നു എന്നു കേട്ടിട്ടുണ്ട്‌.
തിരിച്ചു സംഭവത്തിലേക്ക്‌ വരാം.

ആകെ ഒരു ദിവസത്തെ പരിപാടിയെ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നുള്ളു എങ്കിലും എല്ലാം കഴിഞ്ഞ്‌ വന്നപ്പോള്‍ വൈകുന്നേരമായി.രാത്രി ഉറങ്ങാന്‍ സ്ഥലം കിട്ടിയത്‌ ഒരു വലിയ ഹാളില്‍ . ഒരു കട്ടില്‍ മാത്രം.പുതപ്പോ വിരികളോ ഒന്നുമില്ല.അത്യാവശ്യം വേണ്ട സാധനങ്ങള്‍ കൂടെ കൊണ്ട്‌ വരണമെന്നതാണ്‌ നിയമം. തിരക്കിലായതു കൊണ്ടും സ്വതവേ കുറച്ചു മടി കൂടെയുള്ളത്‌ കൊണ്ടും അത്‌ ചെയ്തില്ല.
ഉറക്കം വരാതെ തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടക്കുമ്പോള്‍ വലിയ ഹാളില്‍ ആകെയുണ്ടായിരുന്ന അപ്പുറത്തെ ബെഡ്ഡില്‍ നിന്നും ശബ്ദം. ഹിന്ദി ഭാഷയില്‍

" എന്താണു സഹോദരാ ?"

മദ്രാസിലെ കഠിനമായ ചൂടില്‍ നിന്നും വന്നു്‌ ഡിസംബര്‍ മാസത്തിലെ തണുപ്പില്‍ തണുത്ത്‌ വിറച്ച്‌ കിടക്കുന്ന ഞാന്‍ ഒരു അപരിചിതനോട്‌ എന്തു പറയാന്‍ ?
എവിടെയെങ്കിലും കൂട്ടുകാരെ തപ്പി പിടിക്കാം എന്നു വെച്ചാല്‍ ഈ രാത്രി എവിടെ പോവാന്‍ ? ആയിരക്കണക്കിന്‌ ഏക്കറുകളില്‍ പരന്ന്‌ കിടക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചു നഗരമായ അക്കാദമിയില്‍ ?

എന്റെ നിസ്സഹായ അവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കിയ അദ്ധേഹം സ്വയം പുതച്ചിരുന്ന കമ്പിളി പുതപ്പും മറ്റും എടുത്ത്‌ നിര്‍ബന്ധമായി എനിക്കു തന്നു.
നിങ്ങള്‍ ഇനി എന്തു ചെയ്യും എന്ന മട്ടില്‍ ഞാന്‍ നോക്കി.
" എനിക്ക്‌ ഈ തണുപ്പ്‌ പരിചയമായതല്ലെ"
എന്ന്‌ ചിരിച്ചു കൊണ്ടുള്ള മറുപടി.

ഇത്ര മനോഹരമായ ഒരു ചിരി ഞാന്‍ ആദ്യം കാണുകയാണ്‌ എന്നു തോന്നി.

" ഇതിനു ഞാന്‍ എന്താണ്‌ പകരം ചെയ്യുന്നത്‌ ? അറിയില്ലല്ലോ"
.അവിചാരിതമായ ഈ സഹായം എന്നില്‍ എന്തൊക്കെയോ വികാരങ്ങല്‍ നിറച്ചു.

" നന്ദി,നിങ്ങള്‍ എനിക്ക്‌ ഒന്നും തരേണ്ട,ഞാന്‍ നിങ്ങള്‍ക്കു എന്തെങ്കിലും തന്നാല്‍ എനിക്ക്‌ ദൈവം പകരം തരും,അതു മതി "

എന്ന് പറഞ്ഞ്‌ പ്രാര്‍ത്ഥന പോലെ കൈപടങ്ങള്‍ മലര്‍ത്തി മുഖത്തോട്‌ അടുപ്പിച്ചു പിടിച്ചു.

മുതിര്‍ന്ന ഒരു വൈമാനികന്‍ കരയുന്നത്‌, അതെ വേഷക്കാരനായാലും മറ്റൊരാള്‍ കാണാന്‍ പാടില്ല എന്നു കരുതി സജലങ്ങളായകണ്ണുകള്‍ അപ്പുറത്തെക്ക്‌ തിരിച്ചു ഞാന്‍.
പിറ്റേ ദിവസം കാലത്തു നൊക്കിയപ്പൊഴെക്കും അദ്ധേഹം ജോലിക്കു പോയി കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

മുഖം ഓര്‍മയില്‍ നിന്നും വേര്‍തിരിച്ച്‌ എടുക്കാനാവുന്നില്ല,പക്ഷെ നിങ്ങള്‍ ലോകത്ത്‌ എവിടെയെങ്കിലും നന്മയുടെ പ്രകാശം പരത്തി ജീവിക്കുന്നുണ്ടാവുമെന്ന് എനിക്കറിയാം.
നന്ദി ! നിങ്ങള്‍ക്കും ദൈവത്തിനും,

എന്നില്‍ നന്മയുടെ ഒരു വിത്ത്‌ വിതച്ചതിനു്‌,

അത്‌ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക്‌ പറഞ്ഞ്‌ കൊടുക്കാന്‍ ഒരു വഴി കാണിച്ചു തന്നതിന്‌.